van kinderen, en bloemen. Asclepiodorus, goet van mate, oft proportie. Amphyon, van ordineren. Serapio, fraey in't groote. Pyreicus, in't cleen. Anthiphilus, in cleen, en groot. Dionisius con alleen Menschen beelden schilderen. Euphranor, alles. Nicias, beesten, besonder Honden. Nicophanes, copieren, en was suyver in zijn werck.Mechopanes, te rouw in zijn verwen. Nealces, fraey van uytbeeldinghe. Aristides, van affecten. Clesides, nae t'leven, oock by onthoudt: en Ludius, van Landtschap. De selve verscheydenheden salmen oock vinden by den dees-tijdtsche Italianen en Nederlanders te zijn geweest, hier te lang te verhalen: waer by de Ieught gheleert sal wesen, om in de Const volherden, te grijpen nae t'ghene Natuere meest aenbiedt. Ist niet de volcomenheyt in beelden en Historien, soo mach het wesen Beesten, Keuckenen, Fruyten, Bloemen, Landtschappen, Metselrijen, Prospectiven, Compartimenten, Grotissen, Nachten, branden, Conterfeytselen nae t'leven, Zeen, en Schepen, oft soo yet anders te schilderen. maer boven al behoort oft behoeft yeder op t'uyterste yverigh en vyerigh te trachten, om d'eenighe opperste heerschappije onser Consten tot hem te trecken en te vercrijghen, waer toe men sonder eenigh ghevaer, krijgh oft bloetvergieten, gheraken can, als men maer ernstigh met stadighen vlijt de milde Natuere te baet comt: ghelijck ick nu voor eerst mijn lieve Schilder-Ieught, met een hertlijcke vroylijcke aenporrende vermaninghe, ben lustigh daerom t'haren besten aen te spreken, en met eenen haer te raden, geensins afgescheyden, noch vreemt te wesen van alle deught, eere, vriendlijckheyt, en beleeftheyt, dat welcke doch stadighe, trouwe, en ghemeensaem ghesellinnen der Consten, by alle edel fraey gheesten behooren te wesen. Vaert wel.
Carolo Vermandero, poetae et pictori ingeniosissimo, optime de faeculo merito.
O Qui carmine, quique penicillo
Romanos proceres, meosque Belgas
Pavisti toties: novoá libro
De Flandris Batavisque sic mereris:
Dic ô Carole, saeculi voluptas,
Ecquae praemia saeculum rependet?
Nam valde insipidum sit improbumque
Si neget tibi debitos honores.
Non tu chrysolithos, gravesque, myrrhas,
Non crystallina flexa, non smaragdos,
Non quos Thimica lima perpolivit
Annellos cupis. Ergo quid rependet
Tantis pro meritis, honoribusque?
Si quid judico, magne vir: mereris
Cani carmine, sed tui Maronis,
Dignum dignus ut intonet Poëta,
Idem, judicio meo, mereris
Tradi postgenitis, foroque poni
Pictâ conspiciendus in tabellâ
Parrhasî, puta, Zeuxidísve. Sed quis
Os hûc suggeret optimi Poëtae,
Pictorumque, celebrium colores?
Haec nos cura coqnit, nec invenitur
Aut Pictor satis aptus aut Poëta.
Quare ô Carole, si cupis videri,
Et qualis fueris legi, necesse est
Ipse ut sis tibi Pictor & Poëta.
P. Scriverius H.
Lugduni Batavorum, cI.I.c.IIII.
Pro prid. Id. Mart.