Sonnet.
Comt leer-lustighe Ieught, wilt ghy grondigh verstaen
D'edel vry Schilder-Const, daer door men werdt vermaert:
Siet, hier is Manders Boeck, dat u t'secreet verclaert,
Hoe ghy beginnen moet, en neerstigh voort moet gaen.
Hy u bereydt het padt, en wijst u duydlijck aen
Den wegh die ghy moet in. Dus volght hem onvervaert,
En grijpt een cloecken moedt: want hy heeft niet ghespaert,
Om u al te voldoen, en geensins mis te slaen.
Nu rester maer alleen, dat ghy hem danckbaer zijt,
En dadelijck betoont u neersticheyt met vlijt:
Oft anders ist al niet, zijn moeyt blijft u verloren.
Nochtans soo sal de faem, met Trompetten gheclanck,
Verbreyden Manders eer, in al s'Weerelts omvanck,
En u loyheyt en sal zijn lof niet connen smoren.
Ionckheyt faelgeert. P. Bor.
1.
Wat sal Momus nu doch aenrechten?
Hier is geen stof om te bevechten,
Noch te berispen, hoe nau hy siet:
Al had hy Argus hondert ooghen,
Soo can hy hier geen fauten tooghen,
Noch Manders werck verbeteren niet.
2.
Nochtans sullen eenighe dooren
Haer onverstandt haest laten hooren,
Oock luyaerts, die selfs niet willen doen,
Die sullent noch derven misprijsen,
Last'ren en schelden met afgrijsen,
En steken seer fel als schorpioen.
3.
maer wat sal baten al haer baffen?
Haer self sullense onrust schaffen,
Elck openbaren wat datse zijn:
Die nijdicheyt boos, die in haer groeyt,
Sal te recht werden van elck verfoeyt,
Dies sy sullen bersten van fenijn.
4.
Dit is altijt t'loon der Zoïlisten,
Die stadigh teghen goet werck twisten,
En selfs niet goets connen brenghen voort:
Sy zijn seer licht te onderkennen
Aen haer quaetspreken, schimpigh schennen:
Om eel Const en deught zijnse verstoort.
5.
Dies niettemin sal Mander leven,
En naer zijn doot blijven verheven
By alle vrome Const-beminders,
Die haren tijdt eerlijck besteeden,
Sullen altijts zijn lof verbreeden,
En versmaden des deuchts verslinders.
6.
Hoe soet en ernstigh is zijn vermaen,
Dat de Ieught ledicheyt sal versmaen,
En waernemen den costlijcken tijdt:
Met wat honich-vloeyender talen
Lockt hy de Ieught, om niet te dwalen,
Tot eere, voordeel, en haer profijt.
7.
Niet isser dat hy heeft vergeten
Den Const-lieuende te doen weten,
Van al dat tot t'wel-schildren behoort,
Soo wel t'inventeren, als wercken,
Teeckenen, trecken, wel te mercken,
Schoon te coleuren aen elcken oort.
8.
Dit heeft hy al cierlijck beschreven,
Met Exemplen betoont daer neven,
Om de Lesers te maken lustigh
Van t'lesen tot t'wercken te treden,
En te schildren veel fraeyicheden,
De gheesten te vermaken rustigh.
9.
En om de swaerheyt niet te vreesen,
Gheeft hy oock in zijn Boeck te lesen
T'leven van veel Constenaers vermaert:
Niet alleen oude, maer oock jonghen:
VViens lof en prijs noch werdt ghesonghen,
Nochtans niet volghlijck in al haer aerdt.
10.
Des Poeets Ovidij segghen
Heeft hy constigh derven uytlegghen,
Tot behulp van d'een en van d'ander:
Iae al dat behoort tot de Conste,
Schenckt hy mild'lijck. Dus roept uyt jonste,
Lof en prys zy Carel van Mander.
P. Bor.