Carel vriendt, het waer wel tijdt,
Dat mijn Pen schreef, t'uwer eeren,
Vwen lof, in Momi spijt:
Doch wie can den selven meeren?
Niemandt: want dijn overheeren
In't ghedicht, bekent seer wijt,
Toont wel met u vlijtigh leeren,
Dat gh'een Man der Mannen sijt.
Recht moet recht zijn. Z. Heyns.
Sonnet, op het Schilder-boeck van C. v. M.
Ghy hoogh-begaefd', in Const van Schilderijen,
Draeght doch geen moedt, al is van duysent een
Nau uws ghelijck. V goet verstands door reen,
Toont in d'hoovaerd te setten gants besijen.
Die Const is schoon, maer schoonder t'allen tijen
Een constigh gheest, die gheestlijck hem laet leen:
Dees, door Gods Gheest, die gaef can onderscheen,
En oock door dien weet eyghen eer te mijen.
Soo Mander heeft ghebreydelt d'eyghen eer,
Dat ick (alst hoord') zijn lof niet dar uytspreken:
Dies swijght mijn Pen, die anders sou veel meer
Der nieuwer lof by d'oud' hebben verleken,
Heerlijck ten toon: daerom prijs' ick niet seer.
Hun eyghen strael, sal als de Son doorbreken.
Israël Iacobsz. tot Hoorn.
Clinck-ghedicht.
Also Pictura sou, met Pallas hulp, doorgronden
Dit Schilder const-rijck Boeck, de Ieught tot nut en baet,
D'ervaren grijs tot lof, van dees' heylsame daet
Was sy verwondert seer, en sprack ten selven stonden:
Aen dy ick grootlijcx ben, O Mander vriendt, verbonden.
Och of de Fata noyt afsneden dijnen draet:
Doch leven sal dijn Boeck, soo langh de Werelt staet.
By die de Pallas leer verstaen, en reyn vermonden.
Want al wat in my is, brengt ghy hier claer in't licht,
Also dat elck nae lust Const-vroedigh wort ghesticht.
Dies vaert voort, laet doch niet om Momus dijn moedt sincken,
Die alle Const versmaedt, en selfs niet doen en can:
Soo sal mijn naem, en dijn, by elck Const-gierigh dan,
Als Phoebi stralen schoon, vol lofs en eeren blincken.
Elck toon betringh. I. Detringh.