van dry Iaren. Hy nam in't teyckenen seer toe, dat hy niet
alleen alle zijn mede discipelen, die veel waren, overtrof: Maer alsoo eenen
Iongen conterfeytte
* eenighe ghecleedde
Vroukens, van den Meester ghedaen metter pen, Michel Agnolo nam een
grover pen, en gaf een van dese Meesters Vroukens eenen anderen beteren
omtreck, dat het te verwonderen was van sulcken cloecken Iongen, die zijns
Meesters dinghen verbeteren con, en dorf: dit papier is namaels als een groot
weerdighe Relijcke bewaert geworden by Vasari. T'gheschiede doe
Domenico zijn Meester schilderde tot S. Maria novella de groote
Capelle, dat den Meester uyt was, en Michel Agnolo conterfeytte de heele
steygeringe, soo sy stondt met alle reetschap, en eenige Iongers also sy
wrochten: Domenico dit siende, was seer verwondert, hoe verstandich dit
ghedaen was, en seyde: Desen Ionghen can meer als ick. Michel Agnolo
creegh een van de Printen van Hipse Marten, daer de Duyvelen S.
Antonis in de locht voeren: dit conterfeytte hy metter pen, datment niet
onderkennen con: oock maeckte hy dit in schilderije, en cocht
verscheyden visschen, om eenige vreemde gedaenten deser Duyvelen
daer nae te coloreren. Als hem eenige Printen waren gheleent, en ghecopieert
hadde, maeckte zijn geteyckende soo ghelijck, en maecktese beroockt en oudt als
de principalen, en gaffe den Ionghers, diese niet anders dan voor de Printen en
kenden: met al dit gecreegh hy eenen grooten naem. In desen tijdt hadde
den Heer Lorens de Medici in zijnen Hof, by de plaetse van S.
Marco, een groot deel Antijcke Beelden, en ander, met grooten cost
vergaert, om daer te maken een Schole voor jonge Schilders en beeldt-snijden,
en claeghde tegen Domenico, dat t'beeldtsnijden so heel weynich meer
in't ghebruyck was: des begeerde hy, dat hy van zijn beste Iongers daer stieren
wou, om conterfeyten, en leeren: daer worden gestiert Michel Agnolo, en
Francesco Granaccio. Michel Agnolo begon yet te doen van aerde,
om trotsen een ander Beeldtsnijders soon, dat hem d'Heer Lorens begon
grootlijck te achten. Hier nae Michel Agnolo verstout wesende, nam een
stuck Marbers, en conterfeytte een tronie van eenen Antijcken ouden lachenden
Faunus, wiens mondt en neuse wat gekneust oft gebroken waren: desen
conterfeytte hy soo ghelijck, datter den Heer in verwonderde: En also Michel
Agnolo zijn hooft hadde ghemaeckt met neus en mondt, en in de lachende
mondt oock alle de tanden, desen Heer (also hy boerdich was) seyde uyt
ghenuechten: Ghy most bedencken, dat oude lieden niet juyst al hun tanden en
hebben, oft hun en ghebreeckter somtijts eenige. Michel Agnolo, die
eenvuldich was, docht, hy seyde de waerheyt, en als die desen Heere vreesde en
beminde, sneedter stracx eenen tandt uyt, en maeckte gelijck of hy uyt gevallen
was, verwachtende des Heeren wedercomst met verlanghen: welcken ghecomen,
siende de goede eenvult van den Iongen, lachter mede, en verteldet
dickmael anderen, als oft een groot mirakel had geweest. Eyndelijck by consent
van den Vader, nam hy Michel Angel als zijn eygen kindt aen in zijn
huys, gaf hem een Camer, en liet hem eten met zijn kinderen aen zijn eygen
tafel: dit gheschiedde in't tweede Iaer, dat hy by Domenico had gewoont.
Desen Heer gaf hem noch pensioen, en om den Vader te helpen, vijf Ducaten ter
Maent: en noch maecte hy hem eenen purperen mantel, en gaf noch den Vader een
goet Officie: waer by de mildicheyt van desen Heere, tot de Const leerlustige
Ieught, af te meten is: want oock alle Iongers in zijnen Hof comende, hadden
pensioen, d'een meer, d'an-