onbekent Autheur een Tuscaens
ghedicht ghemaeckt, op desen sin:
Den Nacht, die hier nu slaept met soete treken,
Een Enghel dus van steen ghehouwen heeft:
En t'wijl hy slaept, meent ghy niet dat hy leeft?
Ontweckt hem dan, ghy sult hem hooren spreken.
Op dit ghedicht heeft Michel Agnolo, in plaetse van zijnen
Nacht, op desen sin gheantwoordt:
Slaep is my lief, en geeren steen zijn wil ick,
Dat my geen schade, oft schande en brengh in druck:
Dat ick noch sie, noch hoor, is mijn gheluck.
Dys weckt my niet, ay lieve spreeckt al stillick.
D'oorsaeck dat dese uytnemende Beelden niet en hadden de leste
handtreyckinghe, die den Meester niet vyerigher gonst en liefde in zijnen
gheest inghebeeldt hadde hun te verleenen, was den Const-vyandigen Mars,
die terwijlen met Bellona, en de woedende ghesusters, voor de Stadt een
belegeringe quam aenrichten, Ao. 1526. soo dat Michel Agnolo
worde ghebruyckt tot de fortificatie der Stadt, daer hy al zijnen sin toe
neychde, en hadde de Republijcke geleent duysent Croonen: maer siende, dat van
hulp en tegenhouden alle hope verminderde, nam, om zijns persoons versekeringe,
heymelijck en behendich de vlucht uyt der Stadt, met zijn discipel Antonio
Mini, en zijnen vriendt Piloto Goutsmit, nae Venetien toe. En
comende te Ferraren, alsoo daer van den Hertogh Alfonso, om den krijgh
wille, was geordineert, dat de Weerden de namen der gasten souden opbrenghen,
werdt Michel Agnolo teghen zijnen wille openbaer, daer ghecomen te
wesen. Den Hertogh constliefdich sondt stracx de voornaemste van zijn Hof, hem
met zijn gheselschap en Peerden te brenghen in't Hof, om aldaer heerlijck te
logeren. Michel Agnolo hem in eens anders gewelt vindende, liet hem by
den Hertoge met zijn ghesellen brengen, latende zijn goedt in de Herberge. Den
Hertogh ontfingh hem seer vriendlijck en heerlijck, en gaf hem noch seer
rijcklijcke giften, en hadde hem geern daer te Ferraren behouden, en voor
grooten loon wat laten maken. Maer hy hem
* wendende tot zijn medegesellen, seyde: Hy hadde gebracht in
Ferraren twaelf duysent Croonen, die waren in hun behoeflijckheyt ten
besten. Doch bedanckte hy den Hertogh seer beleefdelijck, die
hem alles toonde, wat hy in zijn Paleys voor fraeyicheyt hadde: onder ander
zijn conterfeytsel, gedaen van den grooten Tiziaen, t'welck Michel
Agnolo seer prees. Doch wat den Hertogh dede, hy keerde weder nae de
Herberge. Den Weerdt worden veelderhande dingen bestelt van den Hertogh,
om Michel Agnolo wel te tracteren, en verboden geen ghelt van hem te
nemen. Van hier quam Michel Agnolo tot Venetien, daer veel Edelluyden
zijn kennis te hebben versochten, daer hy weynich werck van maeckte. Hy
dede daer niet anders, als voor den Dogie Gritti een teyckeninge,
om de brugge van Rialto, van fraey inventie, en seer cierlijck.
Michel Agnolo door veel biddens, keerde weder in zijn Vaderlandt, door
de groote liefde die hy daer toe hadde, doch niet sonder perijckel zijns
levens, om dat de belegheringe van s'Keysers en s'Paus volck voor de stadt
Florencen noch geduerde. Daer ghecomen, bewapende hy den thoren van S.
Miniato, daer twee stucken gheschut op laghen, die in't Leger groote
schade deden: Waerom die van t'Leger met groot gheschut daer op schoten. Maer
Michel Agnolo, met wolle