gheest soecken te ghestaltighen, met meerder sorgvuldicheyt, als met den handen hen lichamen. Oock waren der Poëten schriften Godlijcke geheymnissen, schil-deelighe Stadts Wetten, oprechte ghewisse oordeelen, en ghewesen vonnissen gheacht en ghehouden. Doch lichaemlijck voedtsel mocht doe niet noodigher wesen als hun ghedicht: want seer aerdigh lovende de deught, en deughtsaem voorganghers, maeckten vyerighe borsten, om naevolghen in den lof-eyndigen deught-wegh: dwonghen oock met ernstigh afschricken, te schouwen den verachten ondeughdigen afwegh, die tot grouwsaem straffingen in stinckende doncker Helle gheleydde. Daer toe t'Gedicht met de verheugende Sangh-const ghehouwt en vereenight, leerde alle wetenschappen en Consten: en hebbende meerder vermoghen, als onghemeten en onghecierde naeckte woorden, was de Poësie Moeder en Voedster des gheluckighen en voorspoedighen ghemeenen welstandts. Iae sy is soo veel, dat ick ben veroorsaeckt te segghen, dat de wijse Poeetsche versieringhen, diepgrondighe en vernuftighe ghedichten, hebben uytnemende wercklijcke en nutte crachten, dewijl oorkitteligh sy t'herte streelende, den Mensch soetlijck zijn beeldt beter verbeelden, zijn ghedacht matighen, begheert en lust temmen, sin stadighen, ghemoedt stillen, gheest beredenen, zeden gladden, en eyndlijck de schadighe Siel-sieckten ghenesen: om ghesondt en suyver in wille, woordt en werck, met onschult ghewapent, Manlijck, onberoert, en onverhindert den ghevaerlijcken duysent noodtschen roof-bosch, en moordighen donckeren wandel-padt deser Weerelt, te doorreysen, om eyndlijck tot de gheest-vredighe Siel-rust te gheraken. Mercklijck sietmen, dat den Almachtighen hem heeft bewesen niet alleen der Ioden, maer oock der Heydenen, en al der Weerelt gaef-rijcken en milden Godt te wesen: in wien sonder onderscheydt alle volcken niet alleen en leven, maer oock wonderlijcken in beweeght worden, dat sulcke ghenoemde onwettighe en voorhuydtsche Menschen, des herten Wet-tafelen met wercken beschreven te zijn bewesen, datse hun selven een Wet zijnde, t'ghetuyghnis huns ghemoedts en der ghedachten beschulden en ontschulden, toeluysterende ghehoor gaven, en hun onderwierpen, soo datse uyt aengheboren goedtaerdicheyt, oft van der Natuere, met bescheyden en vromen wandel daedlijck de Godlijcke Wet volbrachten. Wie sal dan sich verwonderen, dat sulcke ernstighe weldoenders oock wel ghesproken, en in schrift den naecomelinghen deughtsaem en goede leeringhen hebben naeghelaten? De gedaenten der versiersche en spreucksche ghedichten zijn verscheyden geweest, en ghenoemt nae hen vinders, oft nae eenighe plaetsen, als Esopische, Lydische, Cilicische, Sybarische, en Cypersche. Eenen Aphthonius deeltse in dryen, Redelijcke, Stichtelijcke, en Vermengde. De redelijcke, daer yet wordt versiert, zijn gheschiedt tusschen de redelijcke schepselen der Menschen: De leerighe oft stichtlijcke, daer onredelijcke Dieren yet beschicken oft handelen: De vermengde, daer Menschen en Beesten onderlinghe spreken oft handelen. Daer waren oock Wetlijcke: hier onder waren de Clucht en Truer-spelen begrepen. Aristoteles in zijn Dicht-consten onderscheydt de Esopische ende de Lybische fabulen, seggende, de Lybische van Menschen, en d'Esopische van beesten te handelen. Nu Ovidius, den soet vloeyenden Poeet, volgende eenighe Griecken, Dorotheus, Evanthus, Heraclides van Ponten, Silenus van Chio, en ander (met welcker