Op de Wtlegginghe des Boecks, Metamorphosis P. Ovidij Nasonis, by den Const-rijcken Carel van Mander ghedaen,
Sonnet.
Al t'gheen dat Naso cloeck diepsinnigh heeft gheschreven,
Wort in u uytleggingh, met sulck een schoon verstandt,
Van u van Mander goet ghenomen by der handt,
En zoo volcomen fraey, en stichtelijck ghedreven:
Waerom ghy weerdigh zijt te zijn eeuwigh verheven.
Waer is doch uws ghelijck ieuwers in eenigh landt?
In't vinden van de Const de croon ghy alom spant,
En van het schilderen oock u elck een prijs moet gheven.
Door t'dichten, stichten oock, zijt ghy alom vermaert,
Dry Cranssen draeght ghy schoon, naer der verwinners aerdt,
En noch meer comt u toe, naer allen recht en reden.
Rust nu, van Mander rust, leeft voorts heel onbeswaert,
V const, u const is nu ghenoech gheopenbaert,
Ghy meught met Croonen dry nae t'vreuchden veldt vry treden.
Reden verwint.
I. Duym.
Clinck-Dicht.
O sienlijck wesen, slaef der verandrings onwesen,
Die nouw dijn eerste les in gulde letters kent,
Noch waent der vreden vrucht, met ooghen slaprigh blent,
Van d'Ver leydtsvrouw ontbloot, te smaken t'uws ghenesen.
Ay dees verwaentheyt vliedt, verneert u vry te lesen
T'oudt duyster nieuw claer Boeck Ovidi, Mandri, jent,
Met redens clare bril: dijn oogh t'ghesicht ghewendt,
Wat gheldet, dees met lof noch van dy werdt ghepresen.
Maer Schilder, Red'ner, ghy behoeft niet sulck vermaen,
T'Boecx claerheyt, nut-noot, liefd', ghenoech dy daer toe raen:
Ghy siet doch hoe uytbreeckt, door wolcken dick ghedreven,
Den schoonen Harper jongh, met Pallas, Musa vry,
Die hem der eeren Crans met vreught opstellen bly,
Iae voeren zijn faem om hoogh in't eeuwigh leven.
Reyn liefde croont.
I. Targier.