Op d'Wtlegginghe der Veranderinghen Publij Ovidij Nasonis,
Sonnet.
Met recht dit Boeck ghenaemt t'Verander-Boeck mach wesen,
Dewijl Ovidy schrijft niet dan veranderingh,
Van Mensch, ghediert, en vrucht: oock hoe meest alle dingh
Ghenomen heeft ghestalt, van d'een in d'ander wesen.
En nu oock veel te meer, nadien dat nu desen,
Den Mander sterck doorvloeyt, met cracht soo sonderlingh,
Dat elck' herscheppingh schijnt, als ofse weer aenvingh
Een ander nieuw ghedaent, als Naso heeft bewesen.
Want in veel Menschen hert, en wast maer beusel-dicht:
Maer door dit soet bedouw, wordt yeder een bericht,
End' is in't dwael-verstandt een goed' uytcomst verwerflijck.
Dus elck een die in Const hier mede werdt ghesticht,
Toon dat sy meer en meer toeneem door zijnen plicht,
Dat als den Pelingaen den Mander blijv' onsterflijck.
Dwingt u tonghe.
Sonnet.
Wt Carels Manders stroom men siet versch water stroomen,
Metamorphosin heeft hy leerlijck uytgheleyt:
En brengt in't clare licht, t'geen doncker was gheseyt
Van som Poëten eel, seer dienstlijck om te vroomen.
Al schijnt Poëtery maer fabels ijd'le droomen,
Den rechten sin van dien ghetoont werdt met bescheydt,
Soo dat nu dienstlijck nut voor elck een staet bereydt,
En uyt zijn leerlijk Boeck can worden wel ghenomen.
Dus Const-beminders trouw, zijt danckbaer Manders vloedt,
En met de Byekens cleyn wilt suyghen t'honich soet:
Schuwt Spinnen boos fenijn, die't al ten quaetsten leeren.
Onreyn soo is haer hert, oock onreyn haer ghemoedt.
Den reynen ist al reyn, den goeden alles goet.
Wijs is hy, die daer can ten besten alles keeren.
T'gae soo Godt wil.