Op de Wtlegginghe van den Metamorphosis Pub. Ovidij Nasonis, door Carel van Mander, Schilder.
Sonnet.
Van een soet Vlaemsch Poeet, vercierder onser talen,
Is hier smaecklijck bereydt der Constnaers vreuchden feest,
Ghewrocht, volbrocht nae wensch, den wensch van menigh gheest,
Die in duysterheyt blindt onwetend' plagh te dwalen.
T'ghewas Nasoni hoogh doet hy gherieflijck dalen:
De harde bitter not, daer elck voor was bevreest,
Heeft hy doorbeten nu, en gheeft den soeten keest
Ten besten hier: elck mach t'soet voedtsel daer uyt halen.
Op't leste, tot een fruyt, brengt hy voort seer lofsaem
Van den Figueren schoon d'Wtbeeldinghe bequaem.
Poëten in't ghemeen wilt met beleeftheyt loonen.
T'seer dienstelijcke werck, Manders vloeyende Pen,
Sijn Const neemt tot u hulp, doorsoeckt die sinlijck, en
Wilt met Laurieren schoon zijn hooft eerweerdigh croonen.
Ick wensch om t'beste.
Celosse.
Aen Mr. Carel van Mander.
Sonnet.
Wat gheest, wat groot verstandt, moet in u Mander sweven,
Dat ghy hoe langs hoe meer soo heerlijck t'Vlaems verciert!
Ghy toont dat ghy ghelijckt dat wolligh eel ghediert,
T'welck niet vergeefs en leeft, maer ons veel nuts can gheven.
Op't V'rander-boeck hebt ghy d'Wtlegging' cloeck beschreven:
De Musen hebben selfs (soo't schijnt) u Pen bestiert.
Sulck nuttigh werck sal niet (hoe dat den Schimper tiert)
In Lethes vallen, neent: maer met u eeuwich leven.
Want dat Ovidî doen was in't bedieden niet,
Was t'seggen dicks van veel: maer deden g'lijck men siet
Die doen, die gaend' in't veldt, t'goet meester-cruydt vertreden.
Herschapen zijn door u, ô Mander, sulcke lien.
Verborghen Siel-meest'ry doet ghy hun nu claer sien:
En gheeft soo t'Nederlandt u t'eeren dobbel reden.
Verstaet eerst wel.
Charles Wijckhuis.
Damme.