Sonnet.
Verblijdt ghy Phoebi Ieught nu over Manders daedt,
Die hy hier heeft ghedaen, tot veler nut voordachtigh:
Want soo den duyst'ren Nacht in Dagh verandert crachtigh,
Soo heeft hy t'duyster schrift verclaert in elcken graedt.
Siet, dit Verander-Boeck, t'welck Naso t'uwer baet
Diep-sinnigh eerst beschreef, door zijn gheleertheyt machtigh,
En merckt, hoe claer ontdeckt t'verborghen is waerachtigh
Door Mander, wiens uytlegh elck beter nu verstaet.
Dus ghy, die Musas mint, zijt nu wel dobbel schuldigh,
Voor zijnen arbeydt groot, en schrijven menichvuldigh,
Te dancken hem, met lof en eer, alsoo't betaemt.
Want hy t'Schijn-leughen-boeck verandert heeft seer cierigh
In suyver waerheyts glants, door lust en ionste vierigh,
Dies eeuwigh zijnen naem moet lofbaer zijn ghenaemt.
Oordeelt recht.
Door A. Schepens.
Sonnet.
Den silverighen vloedt, die door Pegasus aren,
Wt Heliconschen bergh, oyt constigh heeft becracht
Den Redeners vermoeyt, is nu gheleyt, ghebracht
Door der Peligner landt, tot aen ons Haerlems Sparen,
Door Manders stercken stroom. Soo dat nu hier vergaren
De Musen in haer choor: En gheven wel bedacht
Ons een volcomen Les, van Goden comst, en macht,
Van Nymphen, oock Satyrs: en Ovidî verclaren.
Daer toe d'uytbeeldingh' oock: en t'cierigh toeghemaeck
Van cleedingh', en van als: en oock om wat oorsaeck,
Van aerdt, sin, en beduydt, dat sy voortijts dus deden.
Soo dat als waer besluyt, Poëten gantschen schat
By een hier is vergaert, door dit claer Mandri nat:
Dus danckt, eert, looft, en prijst hem doch in eeuwicheden.
Trouw' moet blijcken.