tracht
het Menschelijck leven gantschelijck te goedaerdigen, en te vervullen met alle deuchdlijcke goede zeden: daerom brachten sy voort eenighe oude seldtsaem vertellingen van Menschen des voorleden tijts, en dat de Goden in Mensch gedaente den Menschen somtijts besochten, en quamen by hun herbergen, in schijn van schamel vreemdlingen oft reysvolck, om t'ondervinden, of de Menschen hunnen even gelijcken oock eenige evenheyt oft ghelijckheyt deden, loonende dan de ghene, daer sy mildthertigh onthaelt waren, en hardt straffende de vrecke en wreede, diese huysfestingh ontseyden, oft veronghelijcken wilden.
Den Poeet beschrijft den Seyndtvloedt, die Iuppiter om de boosheyt der Reusen, oock om hun hooghmoedich wreedt gheslacht, en om d' overdadighe wreetheden van Lycaon, liet comen over de Weerelt. Verwonderlijck is, hoe onsen Poeet verhaelt, dat het van Godt voorschickt was, dat de Weerelt namaels met vyer most vergaen, schijnende oft zijnen gheest door eenige verborghen cracht der waerheyt hier is worden ghedreven. Hy noemt in plaets van Noah, Deucalion, die met zijn huysvrouw Pyrrha alleen behouden wierdt, welcken wy nu ook behooren te kennen.
Van Deucalion.
Deucalion is (soo voorseyt is) den soon van Prometheus en Climene, Pyrrha zijn huysvrouwe was de dochter van Epimetheus, en Pandora zijn rechte Nichte. Desen Deucalion hadde zijn wesen te Athenen en stichtede daer een Kerck. Men houdt voor wis, dat hy is gheweest Coning van Thessalien. Hem wort nae ghegheven, dat hy was een wijs, oprecht, eerlijck, en Godtvruchtich Mensch, en daerom den soon van Prometheus, dat is, der wijsheyt. Hy wiert om zijn deuchtsaemheyt verlost van den Seyndtvloedt, doe alle de booswichten van zijner Eeuwen vergingen. Eenighe seggen, dat hy Thessalisch* Coningh wesende, daer in't Landt een groote watervloet is ghecomen, en hy seer sterre-wijs wesende, t'volck behieldt, t'welck hy by hem op den Parnasse-bergh vergaderde: waer op de Fabel ghebouwt van de Poeetsche Seyndtvloedt soude wesen. Nu met de eenighe behoudinghe van Deucalion en Pyrrha, wort aengewesen de ernstighe zonde-hatinghe Gods, in't ghemeen straffen der boose: ten anderen, zijn liefde en vriendlijcke genegentheyt tot den vromen: den welcken, of hy schoon toelaet, dat hem grouwlijck omvloeyen seyndtvloedighe stroomen van benautheden, en tegenspoeden deser ellendiger Weerelt, soo en ghedooght hy niet, dat hy mistroostigh en wanhopich daer in soude verdrencken, te gronde gaen oft verderven. Nu alsoo de Menschen, die nae desen ondergang op den Parnassus behouden waren, oft noch leefden, noch heel rouw, onbesneden, en verherdt waren, onwetende hoe men Godsdienst soude oeffenen: En dat sy van Deucalion en Pyrrha gheleert, en onderwesen zijnde, menschlijck, redelijck, en Godsdienstich werden te leven, wiert geseyt, dat Deucalion* en Pyrrha van steenen Menschen hadden gemaect. Virgilius in't eerste van zijn Lantwerck, schijnt hier mede te willen seggen, dat den Mensch heel te versteent is, en te hardt op zijnen even oft selvigen Mensch, seggende:
Doe steenen eerst te werpen hier begonde
Deucalion in s'Weerelts ydel ronde,
Daer Menschen sijn van comen, t'hardt gheslacht.