Heraclites, de welcke hebben ghehouden, dat de Sterren vyerich zijn, en ghevoedt van den vochten damp, die de Son door cracht van haer stralen optreckt van der aerden, en wanneer dese dampen comen te ontsteken, alsdan is de hitte uytnemende, gelijck men dat in den Somer bevinden mach: te weten, als de aerdtsche dampen verdicken, en het weder hem tot reghen schickt, de Sonne dan dese verwarmende, is de hitte schier onverdraeghlijck. Den eysch van* Phaëton, den Son-wagen te mennen, is s'Menschen aengeboren lust tot groot worden, die meest in elcken wort ghespeurt. In dese menninge werdt gheraden, den middelmatigen wegh te houden, niet al te hoogh, noch te leeghe varende. Dat Phaëton de toomen liet vallen, doe hy quam in den brandenden* wegh, op den twintichsten graedt des gewichts, en thienden des Schorpioens, is te seggen, dat het dan groote drooghte is, t'cruydt wort verbrant, en d'aerde tot vruchten onbequaem. En dat Phaëton gheblixemt wordt in't midden van den Herfst van Iuppiter, is te verstaen, dat te sulcker tijdt de hitte wordt* ghelescht, en d'aerde door t'ontfangen des regens t'brandige aensicht verlaet, vroylijck en lustigh wordende, om voort te teelen. Dese Fabel leert oock, hoe schadigh het is, dat kinders, oft kindtsche Coningen oft Overheden heerschen over de Landen, wat grooter verderf neffens hun eyghen daer van in't ghemeen* ontstaende is: sulcke onwetende oft onverstandighe heerschers worden hier van den Poeet afghebeeldt, en berispt. Dese Fabel is noch ghebouwt op een geschiedenis van Phaëton den Coningh van Indien: den welcken hooghmoedigh* wesende, groot ghevoelen van zijn eyghen wetenschap hebbende, al was hy dwaes, sonder oordeel oft verstandt, een ontallijck volck verdorf met zijn Wetten, valsche en boose instellingen, als wesende te recht t'vyer der dolinge, waer mede hy al zijn Landt verbrande. De Dichters hebben hun versieringe ghebouwt op desen Phaëtons doot, welcke gheschiede op de vaert die hy dede op den Pouw met groote heyrcracht, die hy te water gheleydde, om d'uytnemende hitte wille: want hy was gedoodt met eenen strael oft blixem die uyt den Hemel viel. Niet geern soud' ick naelaten de Peerden van den Son-wagen te beschrijven, tot gerief der Schilders, op datse niet en doolden elck zijn verwe te gheven: want daer dickwils niet op ghemerckt en wordt. Dese Peerden (nae Ovidij schrijven) zijn vier, al seght Martialis maer van twee.* Nu dees vier heeten Pirois, Eous, Ethon, en Phlegon. T'eerste Pirois, is geseyt, oft beteyckent rootheyt, soo geheeten, om uyt te beelden de rootheyt der Sonnen in den morgenstondt. Het tweede Eous, is te segghen blinckende, om dat als de Sonne een weynich is verhooght aen den halven Hemel-cloot, wy de selve sien claer blinckende. Het derde Ethon, dat is te segghen brandende, om dat op den middagh de stralen der Sonnen schijnen te branden, dat sy soo steken. Het vierde Phlegon, is van verwe tusschen gheel en swart, en is soo veel gheseyt als beminder der Aerden, om dat de Son in den ondergangh des avonts schijnt van sulcken verwe te wesen, en schijnt te haesten nae der Aerden, als om daer te willen rusten: Soo mocht t'eerst zijn wit met roode vlecken, gelijck de Locht met root bestroyt is in den dagerraedt: het tweede, uyt den ghelen: t'derde al roodt: het vierde, donckerachtigh geel, oft castagnachtich van verwe. Van Apollo en Diana moghen wy vertellen in't seste Boeck, daer van Latona ghesproken sal worden, daer het beter te pas sal comen. Ovidius schakelende als een ketten zijn Fabulen aen den anderen, verhaelt voort