met zijn wel seggen, en soete redenen, getrocken tot een beleefder, en Menschlijcker wijse van leven, leerende hun bouwen huysen, en Steden, Borgerlijcke Wetten ghehoorsamen, en Houwlijcke reghelen onderhouden: want dit was oudts tijts het ampt der Poeten: het welcke waren wijse, eerbare, en ernstighe Mannen, die den grooten, oft machtighen, op hope van geschencken niet en vleyden: maer hun versen en ghedichten waren ghehouden te wesen seer heylige Wetten, en Godlijcke verborghentheden, soo dat de Steden hebbende geschillen, hun verdroegen op het gedicht van eenigh Poeet oft Dichter, als op een treflijck, en volcomen oprecht Richter. Dit is dan geweest het soet spel van Orpheus, en het Dieren tammen, alsoo Virgilius oock tuyght in een Epigramme, die ick heb overgheset, en ghevoeght achter het Boer-ghesang, en Landt-werck, daer men dat lesen mach. Oock verstaet het Horatius soo in zijn Dicht-const, segghende op dese meeninghe:
Orpheus der Goden Tolck, wijs, heylich, cloeck van zeden,
Heeft t'woeste volck gheleert, hem t'onderwerpen reden,
Geen moorden meer te doen, noch wreedt te leven vremt
Dus heeft hy Leeuwen wreedt, en Tygers woest ghetemt:
Aldus heeft Amphion ghesticht oock Thebes mueren,
En met zijn snaren-spel den steenen doen berueren,
En soo te saem ghebracht met zijn wel-spreken soet.
Dit was in ouden tijdt het Ampt der Dichters vroet,
Het eyghen van t'ghemeen, met recht wel t'onderscheyden,
Oock t'heyligh van t'onreyn, en met verbodt te leyden
T'volck van oncuysheyt vuyl, in wettelijcken Echt,
Te bouwen Stadt en VVet, om nae te leven recht.
Om cort te verstaen, door wijsheyt, en welsprekenheyt, met Orpheo en zijn snaren-spel aenghewesen, oft beteyckent worden, ghetemt, en verweckt tot naevolginghe der wijsheyt oft reden, Menschen van verscheyden ghenegentheden: by de Boomen, die tot hem quamen oft volghden, verstaetmen, die diep ghewortelt zijn in hun valsche meeninghen: by den Vlieten, d'onstadighe en oncuyssche, welcke als sy niet door wijsheyt, belet oft bekeert en worden, loopen ter Zee des bitteren verderfs en onghevals, daer sulck leven toe streckt: by Leeuwen en Tygers, de wreede: by Vossen, bedrieghlijcke, en soo voorts. Oock soude Orpheus d'eerste zijn gheweest, die de seven Vedel-snaren, nae t'ghetal der seven Planeten, heeft op de rechte mate ghespannen en ghepast. Hy was soo heel constigh, en wel ter tonge, dat hy der Menschen neder ghevallen benouwde, en wanhopighe ghemoeden weder op hielp, en dede stijghen in den voorighen, vredighen, gerusten, en vroylijcken staet, hebbende ghestilt de beroerten, en verstueringhen van hun sinnen, en verstandt: wie gewislijck soo veel te wege can brengen, is al een besonder dapper Man, die meer uytrichtet, als eenigh ander, die niemanden en leeft, noch nut is als hem selven. Nu dan Orpheus hebbende de Helle gevredight, te weten, de becommernissen,* en beroerten des gheests, versochte in de Weerelt te brenghen Euridice, de welcke, so den naem mede brengt, niet anders en is, als recht, en billicheyt. Sy daelde weder in de Helle, door de al t'onverduldighe liefde Orphei: om dat niet van noode is te wesen, al t'onmatich in te begeeren recht: ghemerckt s'gheests beroeringhen door reden versacht, en ghestilt worden. Hier