van geeft, wesende gheraeckt met een oprecht leetwesen: hier om wordt gheseyt, datter de Sielen oock over varen moeten. Cocytus is oock een Vliet, die haer somtijden onder de Aerde verberght, moet daerom oock een Helle-vliet heeten: sy loopt met veel omdraeyen teghen de Vliet Pyriphlegeton, diese comt ontmoeten in't Maras, oft den poel Acherusia, doch en vermengt Cocyti water hem met geen ander. D'oude versierden, dat Menthe een schoon Nymphe, dochter was van Cocytus, welcke van Proserpina betrapt by haren Pluto, haer veranderde in een cruydt, nae haren naem Munte ghenoemt. Cocytus beteyckent, beclaghen en beweenen, om dat de Menschen ten lesten* beclaghen en beweenen, te moeten verlaten het gene, dat sy ter Weerelt meest in weerden hadden, en beminden. Ander meenen, het is t'geschrey en traen-storten der vrienden over den stervenden, oft ghestorven, die met geen tranen weder te halen en is. Cocytus wordt doch by eenighe oock verstaen, t'beweenen oft t'beclaghen des quaden levens, en ghemerckt nae de versieringhe, dat niemant ter Hellen mocht, dan over de verhaelde Vlieten, oft (om beter te segghen) door dese schricklijcke ghedachten, hebben ons d'Oude willen aenwijsen, te leven deughdich en eerlijck in dese Weerelt, om te lichten uytgang te moghen hebben. Nu moeten wy oock van Charon een eynde maken. Charon is* gheseyt blijdschap, waer by verstaen wort, dat s'Menschen gemoet dese swaer aenvechtinghen over comen zijnde, oft dat het hem ghetroost vindt, in't overdencken des goeden en redelijcken wandels, valt het dan vroylijck van hier te varen. Ander maken van Charon den tijdt, hy is den soon van Erebus, die men acht den heymlijcken raedt der Goden, door welcken den tijdt, en alle dingen zijn voortgecomen: zijn Moeder, is de Nacht: want eer den tijt was, en wasser geen licht, maer duysternisse, en daerom schijnt den tijt uyt de duysternis oft nacht voortghecomen. Hy was bestelt in de Helle: want in den Hemel, schijnt, wort den tijt niet afgemeten met uer-wercken, t'is daer al eeuwigh: maer hier beneden heeft alles zijnen tijt, oock begin des tijts en eynde. Desen Charon oft tijdt dan voert de Sielen, van den eenen Oever tot den anderen: want soo haest wy gheboren zijn, voert ons den tijdt henen nae de doot, en doet ons over varen Acheron, Cocytus, Phlegeton, Styx, Lethes, oft derghelijcke Vlieten der Hellen, dat zijn alderley droefheden, swaricheden, quellinghen, en lijdens deser Weerelt: die wy somtijts door een weynigh vreuchts, gheholpen van d'edel opstijghende Natuere, oft een stantvastigh ghemoedt, weder vergheten. Doch de Platonische hielden, dat de verdoemde waren in de Weerelt, en daer leden alle pijne, en benoutheden der Sielen, oft des ghemoets, en dat de Siele quam in de Helle, als sy quam bewoonen het sterflijcke lichaem, en dat sy daer vindt de Vliet Lethes, om datse hier vergeet* en verliest alle de vreuchde die sy hadde door de kennisse der heerlijcke Hemelsche dinghen, soo datse inwendigh suchtende, selve voortbrengt en maeckt droeve traen-vlieten, bitter Cocyten en Styxen, oock vyerighe Phlegetonnen, van heete geneghentheden, van toorn, en anders, die ons quellen, so lange wy in de Helle deses lichaems zijn. Dus varen wy in de swacke schuyt onses tijdlijcken onsekeren en brooschen levens, door veel ellenden, en verdriets. Desen onse Veerman is oudt, nochtans en heeft zijn cracht niet verloren, gelijck den tijt oock niet en heeft, hoe oudt hy is van Iaren: hy heeft om t'lijf een swart vuyl cleedt, dat is, de verganckelijcke dinghen van desen tijdt,