daer wy mede omgaen, en dickwils grooten lust toe hebben: zijn doch niet als ijdel, onnut, en onreyn, te ghelijcken by de Hemelsche eeuwighe, die wy altijt voor ooghen behooren te hebben, sonder de selve, door dese aerdtsche te vergeten: maer eylaes dit verrottigh slet onses swacken vleesches, oft lichaem, daer wy mede omhangen zijn, beneemt soo het licht des redens, dat wy in de Helle deser Weerelt loopen swerven als de blinde, hier en daer henen gheknodst en ghestooten van onse eyghen bedrieghlijcke sinlijckheden, overlusten, en geneghentheden, dat het geen wonder en is, dat wy ons wel dickwils vinden en bevoelen wel diep midden ongrondlijcke poelen des bitteren ongevals versoncken oft ghevallen. Gelijck dan, als gheseyt is, dat Charon den Veerman, die de Sielen uyt deser Weerelt voert, is gheseyt blijschap, soo hebben d'oude Wijse geacht, datmen behoorde te verblijden over den Mensch, als hy uyt de Helle deser Weerelt scheydt, en weenen oft bedroeft te wesen, als hy gheboren wesende, comt in alle de benoutheden, becommeringhen, en tijdelijcke quaden van dese Helle, die den Mensch van jongs aen ontmoeten, oft bejegenen, ghelijck den Poeet Virgilius aenwijst, dat van in het portael oft voorborgh der Hellen, hongher, sorghe, vreese, sieckte, droefheyt, gheclaghen, en alsulck ghedrocht huys houdt, oft zijn wesen heeft. Onsen Poeet verhaelt van den Pijnboom, die van Cybele seer gelieft was, om datter Atys in was verandert, van dese Cybele moghen wy eerst verhalen.
Van Cybele, en Atys.
Dese Cybele bevinden wy verscheyden namen te hebben, en alsmer wel op lett, en is in de versieringhen geen groote vasticheyt om op te staen: want de Poeten wonderlijck de namen hier en daer onder den anderen menghen, datmen licht mocht bedacht worden, niet wel op alles te hebben ghelet, als men soo vindt dingen die tegen malcander strijden. Want dese wort van* sommighe geheeten Vesta, de Aerde, Moeder der Goden, Ops, Ceres, en Proserpina. Evenwel datter twee Vesta zijn gheweest, heb ick in't eerste Boeck, daer van Coelius verhaelt is, wel onderscheyden: doch wort somtijts d'een voor d'ander ghewisselt. Dat Vesta d'Aerde, oft de Moeder der Goden, Cybele wort gheheeten, is nae eenen bergh in Phrygia van sulcken naem, oft nae een landtmatighe ghedaente, gheheeten Cubus, die haer gheoffert was. Atys* hadde een seer seldsaem afcomst van Iuppiters verstroyde zaedt, daer een wanschapen twee-kundigh kindt van quam, Agdistus geheeten, daer de Goden seer verbaest van waren, sneden hem t'manlijck deel af, en wierpent verre wech op d'aerde, daer haest van is ghewassen eenighe schoon vrucht, die de Vliet, Sagaris dochter, nam in haren schoot, om te eten: maer smiltende werdt seer van bevrucht, en baerde metter tijdt eenen seer schoonen soon, welcken sy uyt* schaemte verborgh in eenen bosch, hem daer de mam ghevende, dat hy niet en sterf: groot zijnde, werdt gheheeten Atys: en soo schoon, dat hy meer een Godt als Mensch gheleeck te wesen, dat den Coningh van Phrygien hem gaf zijn dochter: waerom den voorverhaelden Agdistus, die t'Vrouwlijck deel behouden hadde, heel toornigh was: door de groote liefde die hy Atys droegh, dat hy Atys met tooverijen soo dede rasen, dat hy zijn eyghen manlijck deel afsneedt, t'welck Agdisto berouwen wesende, badt en vercreegh van Iuppiter, dat t'verblijf van Atys lichaem nemmer en soude verderven: dit is doch niet