als versieringhe, dan sullen wat anders verhalen, dat effen alsoo warachtigh schijnt, doch meer tot onse meeninge dienende. Atys wesende een schoon Ionglingh,* was van de Goddinne Cybele seer bemint, doch met heylighe, en kuyssche liefde: des heeft sy hem tot haer ghenomen, en gaf hem over haer ghewijdde heylicheden, met bespreck, dat hy altijt soude blijven in Maeghdlijcken staet, ghelijck hy beloofde met Eede: maer condet niet houden: want verlievende op een schoon Nymphe, de dochter des Vliets Sagaris, vergat zijn beloft, dickwils ghenietende de liefde met dese zijn alderliefste: waerom de Goddinne verstoort, dede de Nymphe sterven, en verjoegh den Ionghlingh uyt haren dienst. Den welcken daerom seer bedroeft, en rasende, werdt te loopen op den hooghe berghen, crijtende, huylende, en quetsende zijn teer schoon lichaem in verscheyden plaetsen, met scherpe steenen, afsnijdende t'lit, daer hy de Goddinne mede hadde vertoornt, en soude hem selven omghebracht hebben, en hadde sy geen medelijden met hem ghehadt, en hem verandert in eenen groenen Pijnboom, welcken Boom sy doe altijt lief, en in weerden hadde. Dit soude yet natuerlijcx beduyden, van bloemen, die schoon zijn, doch vruchtloos, maer t'is my ghedaen om te kennen te gheven, waerom dat der Goden Moeder op den Pijnboom verlieft was. Men souder wel veel op ramen,* maer laet ons hier by verstaen, en een voorbeeldt nemen, hoe qualijck dat somtijts over een comen in Houwlijck, luyden oft Menschen soo heel onghelijck, en verscheyden van ouderdom, ghelijck dese Goden Moeder, die dit Ionghlingh met grooten ijver beminde, niet moghende lijden, dat hy zijns ghelijcke oock lief hadde, alsoo can in sulcken mancken Echt groote swaricheyt vallen. Onsen Poeet verhaelt nu van den Cypres-boom, daer Cyparissus in veranderde: desen Cyparissus was seer bemint van Sylvanus, Godt van* bosschen en velden: hy was oock van den ouden Heydenen gehouden voor de Mare, oft nacht-meery, te weten, dat bloedt, dat den Mensch slapende somtijts beswaert, gelijck of hy van yet swaers bereden, en geladen waer. Desen droegh, seght Virgilius, en Servius, een Cypres-spruytken oft tacxken, ter liefde* van Cyparissus, die soo bedroeft was, om zijnen al te seer gheliefden dooden Hert, dat hy wouw sterven, en in den Cypres-boom veranderde: welcken Boom beteeckent, weeninghe en droefheyt over de naeste vrienden en maghen: want d'oude Heydenen waren ghewent, te vercieren de lijcken en graven van hun lieve vrienden, met deses Booms groene tacken. Dese Fabel wijst aen, datmen niet te seer zijn hert en moet stellen op tijdlijcke dinghen, datmen door t'verlies niet alleen zijn ghesontheyt te cort doet: maer zijn leven lang zy een voorbeeldt van hert-seer, en tot yeders verwonderen, en eyghen schade.
Van Ganymedes.
Ganymedes was den soon van den Troyschen Coning Tros, en so schoon, dat hy weerdigh was den Schencker van Iuppiter te wesen, soo Homerus in't twintighste Boeck der Odysseen verhaelt, segghende:
Erichthonius won den Troyschen Coningh Tros,
En Tros heeft oock gheteelt dry edel Princen los,
Ilus, Assaracus, en schoonen Ganymedes,
Wiens schoonheyt overtrof al gaer des Menschen stedes: