onversiens hardt neder, al den arbeydt is uytghestort, en verloren, en wort met ondanck gheloont. Nu volght Hyacinthus.
Van Hyacinthus.
Hyacinthus was den soon van OEbalus, en gheboren van Amycles, geleghen in het Landtschap van Sparta, oft Lacedemonien, van edel gheslacht, een uytnemende schoon, en heel bevallijck Ionghelingh, hem werdt Apollo in liefde en vriendtschap soo toeghedaen, dat hy hem verscheyden aerdicheden en Consten leerde, en daeghlijcx seer ghemeensaem met hem was.* Dit benijde den West-windt Zephyrus, dat hy self soo met den Ionghlingh geenen vriendlijcken omgangh en con hebben: waerom hy hem niet dede dan quellen, waeyende hem t'stof in't aensicht, zijn schoone huydt vuyl makende, zijnen Bloem-krans afwerpende, en hayr-locken verwerrende, so dat hy hem geen vriendtschap dede, dan somtijts in der hitten wat coelte toeschickende. Zephyrus dan siende, dat hy hem t'zijner liefde niet con verwecken, al wast dat hy hem hadde belooft, een alleen Heer te maken van al de lieflijckste Lente-bloemen, nam voor, in spijt zijns tegenghenoots, hem om te brenghen, des hem erghens achter verberghende, daer hy met Apollo den steen oft schijve wierp, blies soo veel wints op den vlieghenden steen, dat hy recht op des Ionghlings hooft viel, daer hy stracx van sterf, etc. Waerom Apollo seer bedroeft, dat landt verliet, en gingh de Troysche mueren bouwen, t'welck onsen Poeet in den seyndtbrief van Paris seght, gheschiede met t'gheluydt zijner Herpen, waer door de steenen van selfs t'saem liepen. Dees voorighe Fabel heeft eenighe natuerlijcke uytlegginghe op t'werck der Sonnen, niet veel by brenghende. Philostrates, in zijn Tafereel van Pan, schijnt bedecktelijck* de Hyacinth-bloem van Phoebo bemint, te trecken op d'Alchemie, van t'gout te brenghen op zijn uyterste natuersche cracht, welck dan het begin is van alle hooft-artsny, om te recht brenghen soo wel metaelsche als Menschlijcke lichamen: dan moghen daer uyt leeren, dat alle onmaetlijckheyt, oft onredelijckheyt, niet gheduerigh noch bestandigh is, en eyndlijck voortbrengt een stadigh vernieuwen van droefheyt en gheclagh, ghelijck de Hyacinth-bloem, met haren eylaes beschreven, Iaerlijcx wassende aenwijst. Dat de Cretische Cerasten om hun grouwelen werden ghestraft van Venus,* vyandinne der wreetheyt wesende, wijst aen, ghelijck wy in haer versamen van Mars hebben verhaelt, dat de teghendeelighe dinghen ghematight wesende, de Weerelt vast in wesen houden: want toorn, nijdigheyt, wreetheyt, en derghelijcke boosheden, waren sy niet versacht en verbetert, met vriendlijckheyt, liefde, goedertierenheyt, en sulcke deughden meer, allen welstant en voorspoet der Menschen, oft der Weerelt soude grondlijck vervallen. Dat dees wreede Menschen in ghehoornde Stieren veranderden, wijst aen, dat sulcke moorders, oft onmenschlijcke lieden, onredelijck worden, woest en stout, want met den hoornen oock stoutheyt wort beduydt. By Pygmalion op zijn handtwerck* verlieft, zijn te verghelijcken, die op hun eyghen goede wercken te seer verlieft, hun selven betrouwen, daer nochtans t'leven niet in en is te vinden, tot datse uyt hun selven gaen, en keeren tot de rechte Venus, waer mede te beduyden is, de rechte liefde Gods, en des naesten, waer door de deughden dan levende en vruchtbaer worden. De Fabel van Myrrha, willen eenighe, heeft*