Van Midas.
Midas, Coningh van Lydien, oft Phrygien, was den soon van Gordius, en Cybele, Moeder der Goden. Hy was den rijcksten Prince van zijnen tijt, waer van hem een voorteecken van in zijn wiege geschiede, namaels sulck te worden: want de Mieren, daer hy lagh en sliep, brochten hem met grooter neersticheyt Terwe granen tot aen zijn mondt. Men seght dat Bacchus, wesende in Indien, door zijn Landt treckende, daer liet Silenum, soo vol wesende, dat hy niet voort en mocht: welcken van den Boeren ghevanghen, en tot hem ghebracht zijnde, hy Baccho weder stierde: waerom hy de Const ghecreegh, van alles goudt te maken, wat hy aenraeckte. Nu is wel te ghelooven van desen Midas, hoe dat hy was een uytnemende rijck, doch vreck* Coningh, die om goudt vergaren, alle dingh schier vercocht, nouw niet tot nootdruft behoudende: en om dat hy van soo beestigh verstant was, werden hem d'Esels ooren toeghevoeght. Eenighe meenen het was, om dat hy soo goet ghehoor hadde, ghelijck men den Eselen toe eyghent te hebben: ander meenen het was, dat hy veel luysterende bespieders hadde, die hem alles aenbrochten. Sommighe segghen, dat hy door zijn groote giericheyt om gheldt, oordeelde heel onverstandigh en ongherechtlijck, en daerom t'gherucht hadde van Esel-oorigh te wesen. Ander meenen dat het was, om dat hy in Phrygien won twee sterckten op twee berghen, die Esels-ooren hieten. Ander, om dat hy oock de ooren wat lang hadde. Hier van zijn meer meeninghen, die wy voorby gaen. Dat Midas Sileno wel dede, en weder schickte, en mocht kiesen sulcken loon als hy wilde, wijst, dat het Gode aenghenaem is, datmen den vreemdlingh mildt en weldadigh zy. Ten anderen, de dwase begeerte van Midas gheraeckt en bestraft de gierighe Menschen, die hun selven, en hunnen naesten menichmael vercorten, en schadigh zijn, door hun onmatich en sot begheeren: want het gheschiet wel, dat Godt den gierighen alles toelaet wel te ghelucken, en dat nae zijn begheerte zijn saken voorspoedich zijn: maer alsoo rijckdom geen giericheyt can versaden, soo voelt hy noch altijt honger, en dorst, om meer hebben. Seer goet ist dan, als hem dees onversadicheyt begint verdrieten, dat hy tot hem selven comt, en keert tot Godt, biddende van sulcke onmatighe begheerten te zijn ontslaghen, en dat hem Godt dan de ghenade doet, dat hy door beteringhe afghewasschen wort, door een vloeyende mildtheyt tot den behoeftighen, dat hy hem dan in eensaem plaetse van self kennisse begheeft: soo worden dan zijn Esels ooren, dat is, zijn onverstandige* voorleden wercken, bedeckt, en vergeten. Voorder t'verkeert oordeel van Midas wijst aen, dat d'onverstandighe Menschen meer in weerden hebben de aerdtsche dinghen, met Pan afghebeeldt, dan de Godtlijcke, en Hemelsche, by Apollo verstaen wesende: en dit valsch oordeel wort met den Esels-ooren aengewesen. Wanneer dan eenige groote Heeren oft Coningen onverstandigh heerschen, valschlijck oordeelen, en beestige wercken doen, soo connen sy met al hun macht noch rijckdom, het quaet gherucht niet bedecken noch verstoppen, oft de rieten, dat zijn de pennen der Schrijvers en Dichters, en openbarent in het beschrijven huns levens. Ooc wijst aen des Barbiers stemme, in clappende riet verandert, dat geen dingen ter Weerelt so heymlijck en gheschiet, oft het can openbaer worden: waerom de Menschen sich moeten mijden, yet