t'ghene datmen wel meenende, uyt eyghen bedachtheyt, en van self verstocktlijck wil uytvoeren. Oock is het een bewijs, van een Godt behaeghlijcke vernedertheyt, datmen eens anders voorsichticheyt, verstandt, en goetduncken oft meeninghe, in achtinghe en weerden heeft: maer eyghen wijsheyt steunt veel met wanckelbaren voet, op den Godt vyandigen grontsteen des hooghmoets. Ceyx ghelijckt wel, dat hy zijns Huysvrouwen raedt versocht te weten, maer niet te volghen, hoe ernstigh sy hem vermaende, en met grooter liefden badt: want gelijck veel seldtsaemheden in der Natuere worden bevonden, scheen sy sulcke inbeeldinghe te voelen, datse zijn ongheluckighe Zeevaert en doot, die corts ghevolght is, voorsagh. Oock en was zijn reys so heel nootlijck, oft ten minsten van soo grooter haesten niet: dat hy wel hadde moghen vertoeven tot dat Phorbas krijgh waer gheeyndight gheweest, om dan te lande ghereyst te hebben: want daer men over landt can gheraken, mochtmen wel de Zee-vaert laten berusten: ghelijck men leest van Marcus Porcius* Censorinus, een seer wijs Roomsch Burger-meester, dat hy in't punt zijns doots beclaeghde dry dinghen, den Goden mishaeghlijck te hebben ghedaen. Eerstlijck, tijdt versuymt, dat hy dagen hadde laten voorby gaen, sonder der ghemeente nut te doen. Ten tweeden, dat hy zijn heymlijckheyt een Vrouw hadde gheopenbaert. Ten derden, over Zee ghereyst, daer hy wel over landt comen con. Doch Cropilus, leerling van Plato, waer te berispen van al te sotte* blooheyt, die nouw over eenen plas, oft weynigh water dorst schepen, en stopte zijn vensteren om de Zee niet te sien, vreesende oft hem lust quam daer over te varen. Dat Ceyx, hebbende gheleden veel noots in de beroerlijcke Zee, met Alcyone zijn lieve Huysvrouwe, t'eynden veel verdriet t'samen eyndlijck zijn verandert in de rust-lievende Zee-voghels Alcyones, bewijst, dat de Godtvruchtighe, nae veel aenvechtinghe en lijden, ten lesten inwendigh, door een gherust en stil ghemoet, een uytnemende vreucht en troost ghevoelen: want Ceyx was op den wegh om Godtlijcken raedt by t'Gheheymnis Apollinis te halen, om zijn leven te beteren, bedenckende t'voorbeeldt zijnes in Gier veranderden broeders: en Alcyone hadde al haer toevlucht ten Goden, Iuno stadigh biddende. Oock zijn de Alcyonen Vogelen, die so heel rust en stilheyt beminnen, dat het schijnt dat sy de Zee beweghen, oft dat de Zee met hun beweeght is: want soo langhe als sy nestelen, t'welck op de Zee gheschiet, en twijlen dat sy legghen, en broeden, light de Zee heel vlack sonder golven, en is onwindigh stille weder, ghelijck oock Ambrosius getuyght. Nu behoeven wy om te sien, nae t'voorby ghegaen doncker Cymerische hol, met den Slaep en Droom-Godt, en al zijn geslacht: doch moeten eerst voor nemen Iris, die daer henen van Iuno was ghesonden.
Van Iris.
Iris was dochter van Thaumas en Helectre, en suster van den Harpyen, soo Hesiodus in zijn Goden gheslacht ghetuyght: sy is naeloopster, woordtvoerster, en bodinne van Iuno, welcke sy altijts sonder verlaten dienstich bystaet, en als haer den slaep beswaert, rust sy haer hooft onder teghen eenen hoeck van Iunonis ghestoelte, noch sy ontgort, noch ontschoeyt haer nemmeer, om altijt veerdich te wesen haers Vrouwen ghebodt te volbrenghen: soo dat sy by Iuno is soo veel, als Mercurius by Iuppiter, d'een oft d'ander