Mensch behoort te wesen, te weten: eerst vyerigh en ijverigh in den Godsdienst, en Godtlijcken verbonde: eerbiedigh, minlijck, en behulpigh zijn Ouderen: trouw, en vrientlijck tegen Vrouwe, kinderen, en gesin: oprecht in handel, en wandel: gehoorsaem den Godlijcke geboden: den wellusten wederwillich: vriendlijck, voorsichtich, en raedt levende in alle dinghen: Manlijck in alle noodt, met onbeweeghlijck ghemoedt: vast en onverwinlijck gewapent teghen alle duysent swaricheden, die op de reyse deses aerdtschen ellendighen levens den wandel-gasten teghen vallen, oft ontmoeten. Onsen Poeet seght oock, dat AEneas uyt den Troyschen brandt niet en nam eenighe rijckdommen:* maer alvooren zijn Goden: ander seggen, zijn Huys-Goden, en t'heylighe vyer van de Goddinne Vesta, daer nae zijnen ouden Vader Anchises op den hals ladende, en zijn soonken Ascanius by der handt nemende, is soo henen ghevloden, t'scheep gheraeckt, en ghecomen tot der stadt Antandrus, van daer in de stadt Delos, daer Anius, Apollinis Priester, Coningh was. Met desen AEneas wort ons wonder veel aenghewesen, ghelijck te lesen is in den twaelf Boecken van hem voor Virgilium beschreven, en door Cornelis van Ghistel in onse spraeck vertaelt: Dan hier hebben wy op onse voorhandige stoffe te sien, hoe vlijtigh AEneas is gheweest naest den Goden, waer te nemen zijnen ouden Vader, en zijn kindt: doch zijn Huysvrouwe (soo Virgilius seght) in't vluchten verloren, en met groot ghevaer, in den schricklijcken en moordigen brandt van het vallende Troyen ernstigh hersocht, en door haren schaduwighen gheest haer aflijvicheyt verstaen hebbende, is weder buyten* by den Vader en den zijnen ghecomen. Wat wonder schoon leeringhen hebben in dese Heydensche vertellingen de jonge Luyden waer te nemen. Eerst, dat men behoort van jeught aen Godt boven al lief te hebben, jae oock altijt te draghen in't herte, en in't ghedachte: daer na op den schouderen zijn onvermoghende Ouders, te weten, met al zijn macht hun bystaen, en dienen in alle eerbiedige gehoorsaemheyt, hun gewilligh draghende uyt den brandt der armoeden, oft der behoeflijckheyt, als sy des van noode hebben, niet ghelijckende die leelijcke vliet-Peerden, die hun Vaders vernielen: maer den jeught leerenden reys-voghel, den wel gheaerden en danckbaren Oyvaer, die zijn Vader* oft Ouders in den ouderdom voedet en spijst, so Plutarchus verhaelt, daer hy beschrijft, wat Dieren de voorsichtighste, oft vernuftighste zijn. Eenighe meenen, dat sy hun Ouders vermoeyt zijnde in't vliegen souden draghen, en over wegh helpen. De Slaep-ratten, oft Ratten die al den winter slapen, voeden hun oude Vader oock met grooten vlijt, en leckerlijck, soo Plinius tuyght in zijn 8e. Boeck, Cap. 57. Nu hebben doch de Menschen veel meer verstants als de Dieren, die men redenloos seght te wesen. Och of de Menschen slechs deden, t'gene sy wel verstaen goet, redelijck, en behoorlijck te wesen: met bedencken, sulcx wild' ick dat my oock gheschiedde, wat een Hemelsche Weerelt souden wy hier bewoonen. Dan dit maect den Ouderen dickwils verdrietich, en in't opvoeden onwilligh, dat de kinderen veel soo moetwilligh hun eygen natuerlijcke reden, begrijp, en verstandt ghewelt doen, en soo heel onmenschlijck, en onbeleeft neffens hun hoogh bevolen Ouders omgaen, dat syse alleen niet bystandich in den droeven ouderdom zijn, noch op de schouderen dragen: maer benemen hun de krucken, daer sy mede souden moghen gaen, oft al traeghlijck hincken, nae hinnen dicht voor ligghenden kuyl. Des t'ghemeen