hy den Ionghlingh ombracht, hem werpende daer nae in een Vliet, die den naem des Ionglings behiel. Desen Polyphemus, die de Poeten segghen, dat een vermeten Godt-verachter en Mensch-vyandt, en eyndlijck met ellendighe eeuwighe donckerheyt ghestraft was, dewijl in zijnen droncken slaep hem de eenighe ooghe door Vlyssem was benomen, wijst aen, dat alle Menschen van soo rouwen quaden leven, (die de Poeten veel noemen kinderen* Neptuni) als van Godt ghestraft, eyndlijck in ellende comen: En dat sulcke wreede hun beghevende tot wellustigh leven, dronckenschap, en onmaetlijckheyt, ten lesten verliesen het weynigh licht dat sy noch hadden, van eenige kennisse der redelijckheyt, en niet meer tot de selve en connen gecomen, maer tasten in den middagh met der handt als in den nacht, sonder uyt hun den donckeren dwaelwegh nemmermeer te geraken. Dat Galathea niet geern by hem was, bewijst, dat wreede Menschen van niemant bemint en zijn. Nu schort ons hier Glaucus, den voorgenoemden Zee-Godt, die op Scylla was verlieft.
Van Glaucus.
Desen Glaucus, segghen sy (als wel te ghelooven is) was eerst maer een Mensch: maer is daer nae eenen Zee-Godt gheworden, alsoo wel als Triton, Palemon, oft Protheus self. Strabo in zijn 9e. Boeck seght, dat hy was den soon van eenen Anthedon van Boeocien. Theophrastes in zijn 5e. Boeck, maeckt hem den soon van Polybus, Mercurij soon. Promathidas van Heraclea, seght, dat hy was den soon van Phorbas en Panopaea, en gheboren tot Anthedon, een schoon goede Stadt in Boeocien. Noch wort hem van een ander eenen Nopeus tot een Vader gegeven. Meer geschil zijner geboort overslagen, is te weten, datter verscheyden Glauci waren. Onder ander eenen den soon van Hippolochus, die den soon was van Bellephoron: welcken slechten Glaucus voor Troyen in den strijdt comende teghen Diomedem, met hem vriendtschap maeckte, en gaf zijn gulden harnas voor het koperen van Diomedes, waer uyt t'spreeckwoordt is ontstaen: De mangelinge oft reul van Glaucus* en Diomedes. Noch eenen Glaucus wasser, Sisyphi soon, die zijn Meerien met Menschen-vleesch voedde, en oock daer van vernielt wiert, en meer ander. Maer die wy voor hebben, meenen eenighe, dat den Timmerman was van t'Schip Argo, en t'Schip stierde doe Iason den Tuscanen quam bekrijghen. Daer zijn verscheyden versieringhen op zijn Zee-Godt worden: dan sullen sien, waer op onsen Poeet zijn Fabel heeft ghebouwt. Onsen Glaucus is gheweest* een visscher, en eenen uytnemende swemmer, en duycker, welcken op een tijdt, in't aensien der Borgheren van Anthedon, sprong in de Zee, en duyckende onder t'water, quam van daer weder uyt heel wijt van der haven, daer hy in ghespronghen was, en bleef daer eenighe daghen datmen hem niet vernam: comende daer nae weder in de haven gheswommen, doeder veel volck was, en maecktese wijs, dat hy soo langh onder t'water was gheweest. Dit groot wonder versterckte hy noch meer: want s'Winters, doe zijn medeghesellen niet en vinghen, dede hy zijn Borghers hebben wat Visch sy begheerden: want hy hadder heymlijck van langher handt in eenen bestopten Zee hoeck vergadert, doe hem ten lesten een Zee-ghedrocht verslonden hadde, liep de mare, dat hy Zee-Godt was gheworden, door een cruydt dat hy g'eten hadde. Wat wilt doch hier mede nu gheseyt wesen, dat onsen Poeet Glauci