Visschen weder soo haest in de Zee doet springhen? dan dat de wellusten deser* Weerelt (daer wy somtijts veel arbeydt om hebben om toe te comen) zijn cort, en vluchtigh, ghelijck ofse ghevleughelt waren: en indien wy de selve willen naevolgen in de woeste Zee deser Weerelt, door den smaek van t'cruydt deser tijdlijcker ghenoeghten, soo veranderen wy onse redelijcke natuere, en werden in alle deughden heel coudt, ghelijck de Visschen zijn, sonder ons te connen qualijck meer, uyt de bracke golven des quaden levens, begheven, op het droogh landt des oprechten en eerlijcken wandels.
Eyndt des derthienden Boecks.