oprecht deughdigh Man yeghelijcken weldadigh en ter noot bystandigh behoort* te wesen, niet aensiende wat Landtsaet oft van wat gheslacht hy is, en dat hy zijnen ghelijcken even Mensch geen vyandt moet achten, vyandigh noch hinderlijck wesen: want alsoo Plinius seght in't tweede Boeck, Capittel seven. Het is in den sterfsamen Mensch een groot teecken der Godtheyt, een ander sterflijck Mensch te wesen behulpich: t'is oock (seght hy) den rechten wegh te comen tot der eeuwigher heerlijckheyt. Siet, wat een Mensch, die geen kennis van Godt en hadde, hier seght, en wat de redelijcke Natuere den Menschen leert. T'is oock aenmercklijck het ghene den Franschen Heer Michiel de Montagne verhaelt, hervaren te hebben, te weten, dat hy te Rouan hadde ghesien twee West-Indianen uyt Florida, die wonderlijck verwondert waren te sien, eenighe rijcke Menschen groote heerlijcke huysen bewoonen,* cleeren, en spijse overvloedigh hebben, en voor dese huysen ander Menschen naeckt, en verhonghert bidden om een weynich broodts, en dat sy saghen dat het de Menschen niet even goet en hadden in dese onmenschlijcke Landen, ghelijck sy in hun beredende Landen oft rechte Elysij velden deden: daer sy onderlinge in grooter eenicheyt, ghelijckheyt, liefde, en vrede seer ghenuechlijck leefden, met sanghen, en springhen, d'Oude met wat te praten, de Ionghe met wilt-braedt jaghen tot den ghemeenen cost, den dagh ten avont brachten, slecht, ongheveynst, en met een cleentgen te vreden wesende, recht so de Poeten t'volck van de gulden Eeuwe beschrijven. O seer geluckich Landt, en volck, daer so weynigh verderflijcke, en onnatuerlijcke Siel-sieckten ghevonden worden: hoe licht waer daer de rechte Godlijcke verbindtnisse te planten: hoe licht hadde den wijsen Lycurgus daer zijn Wetten doen gehoorsamen, en de schadige giericheyt wech ghenomen, en uytgheroeyt: sy hoeven doch daer geen doncker ghewijnbrouwde Richteren, stercke ghevangnissen, ijseren boeyen, noch coperen Tafelen met Wetten in ghesneden, want sy draghen de natuerlijcke Wetten in hun herten vast ghedruckt, en noemen hunnen naesten oft ghelijcken Mensch hunnen selvighen, ghelijck ofse met lichamen niet onderscheyden, dan al t'samen een lichaem waren, daer ons Nederduytsch woordt, even, aldernaest comt, als het maer by ons cracht en hadde, ghelijck onder dat volck, dat wy (die woestsinnigh zijn) wilde noemen, die beter verdienden te heeten tam, soo veel d'overbegeerlijckheden aengaen, daer sy soo onghesont niet van en zijn als wy. Sluytlijck, ick acht de ghemeen sake van den wijsen Plato, noch het Vtopia van den ernstigen Morus, hoefden daer niet om yet te verbeteren. Nu comen wy tot AEolum, Godt, oft Coningh der Winden, daer Macareus zijnen gheselle oft mede Grieck Archimenidi van vertelt, dat hy Vlyssi de Winden in den leren sack hadde ghegheven, te weten, die eenigh onweder hem hadden moghen verwecken: en doe sy by huys waren, eenighe meenende daer gelt in was, den selven ontbonden, en de Winden uytbortelende, het schip te rugghe dreven tot by Polyphemum.
Van AEolus.
AEolus, Coningh oft Schat-meester der Winden, was den soon van Hippotas en Menecle, oft Ligya, dochter van Actor. Eenige achten desen Windt-Godt den soon van Iuppiter. Hy woonde in een der seven Eylanden die men noemde d'Eylanden van AEolus, te weten, in een dat Strongyle, om zijn