een vreedtsaem, bouw-liefdigh, Gods-dienstigh, en Wet-stelligh Prince was: Sy hadden oock te Room van oudts ghelt, soo Plutarchus verhaelt, daer op d'een sijde t'dubbel Iani hooft, en op d'ander Schips achter-casteel op stondt, tot bewijs, dat hy door noodige Wetten, t'volcx onbesuyst rouw leven hadde verandert in soet en vriendtlijck, en met de Schipvaert te wijsen veel nut gedaen. Des oock d'oude Roomers in alle beginselen der Offerhanden die sy den Goden deden, eerst Ianum aenriepen, noemden oock d'eerste Jaer-maent nae, hem Ianuarius. Sy hielden hem Poort-sluyter des Hemels, en meenden, daer mochten sonder hem geen ghebeden tot den Goden comen, hy motstse oock de handt gheven, en leyden, want sy waren (nae Homeri schrijven) Vrouwen, die creupel, droefwesich, en scheel waren, om dat s'Menschen ghebeden, veel met onvast vertrouwen, in noot, met druck, en beschaemt zonden verghef begeeren, geschieden. De Hemel-poorten seyden sy twee te wesen, eene Oost, en d'ander West: door d'een quam de Son de Weerelt lichten, en door d'ander trockse henen den Nacht plaetse maken: En dewijl sy hem voor de Sonne hielden, gaven sy zijn twee aensichtigh beeldt eenen sleutel, en een roede-staf, om dat hy den dagh aencomende open doet, en wech treckende buyten sluyt, en soo oock doet met het Iaer, ten Lenten open doende alle lieflijckheyt en ghewas te brenghen, en sluyt dat dan weder ten Winter, als het al zijn cieraet verloren heeft, en in een gedronghen al met sneeuw en ijs is bedeckt: daer wort oock zijn dobbel hooft op beduydt. Hy wiert oock ghebeeldet, soo Plinius tuyght, hebbende in zijn handen t'ghetal van dry hondert vijf en tsestigh daghen, tot bewijs dat hy was Godt van t'Iaer, het welck soo veel daghen begrijpt. Die van Phenicien meenden hem te wesen de Weerelt, waerom sy hem by voeghden een Slanghe, die rondt ligghende haren steert beet, om dat de Weerelt haer van haer selven voedet: Doch ick acht dat het oock op zijn Iaer-sluyten niet qualijck en voeght, want het Iaer weder zijn begin heeft aen het eynde. Zijn beeldt is by den ouden oock vier aensichtich geweest, om dat t'Iaer vier-deelich is. Twaelf Altaers wierden hem tot voet-gronden gegheven, om dat t'Iaer twaelf-maendich is, en om dat de Son s'Iaers twaelf teeckenen doorloopt. De Roomers hadden oock zijnen Tempel, die men ten krijgh-tijde opende met grooter feestlijckheyt, en weder ten vrede-tijt toesloot, t'welck wel mocht beduyden, dat men ten tijde van krijgh heeft te zijn voorsichtich, en te dencken op t'voorleden, om te verbeteren dat voor henen qualijck geschiet is, en dat ten tijde van vrede soo geenen noodt en is. Hoewel Cicero anders meent, te weten, dat Ianus den Hemel is, die met de gheneyghtheden der Sterren, hier den krijgh doet voortcomen, en dan weder doet sluyten, en vrede maken. Laet nu sien met yet leerlijcx ons desen twee-aensicht t'ontslaen. Nae de Platonische wijsgiere, heeft des Menschen Siele twee aensichten, oft lichten, want sy meenen, soo haest sy comt uyt Godes handt, sy keert als vriendtlijcke dochter tot hem, door een seker natuerlijck beroeren, en begheert te hersien haer Vader: want sy heeft den aerdt der vyervlamme, den welcken haer om hoogh trect tot der plaetse van haer wassende beginsel. Noch heeft de Siele neffens t'aenschijn oft t'licht deser Hemelscher begheerte, een ander Natuerlijcke aengheboorne, waer door sy haer selven beschouwt, en onderscheyt de dinghen deser Weerelt: dees eerste begheerte door Gods goetheyt ontsteken, de Godtlijcke onveranderlijcke dinghen aenmerckende, is