t'jeughdigh schoon aensicht: en de ander natuerlijcke, is het oudt-baerdich aensicht, om dieswille dat de Weereltsche oft natuerlijcke dinghen verouderen, en verganglijck zijn. Daerom hebben wy met dees Hemel beschouwige begheerte vlijtich en wakende te trachten nae dat boven is, en d'ooghen des ouden aengheboren begheertes, oft aenschijn uyt te trecken, oft toe te sluyten, om niet te staen nae yet dat onbetaemlijck is, oft Gode mishaghende is. Onsen Poeet doet dickwils zijn volck veranderen in een Dier van hunnen naem, gelijck desen verhaelden Coningh Picus, die den naem van den Specht in Latijn mede brengt, ghelijck Arachne, en ander, en eyghent hun veel tijt yet toe, nae den aerdt, en het ghene dat hun doen in den leven ghelijck was. Desen Picus* was een seer wijs en welsprekende Coningh, soo dat hy (gelijck den Franschen Hercules) het volck con leyden, en trecken met zijn behendighe en constighe tonghe: en hadde de Latijnen afgetrocken van hun onheblijcke verdrietighe wreetheyt, tot een bescheyden, borgerlijcke, vriendtlijcke gemeensaemheyt, en door sulcke zijne deughtsaemheyt verdienstlijck vercreghen de heerschappije van het Landt Latio. Nu den Specht, oft hout-specht, daer Circe hem in veranderde, is eenen Vogel, hebbende een seer lange tonge, die hy heel lang uytstrecken can: hy pickt holen in de boomen, en somtijts door de schorsen der boomen, so Plinius in zijn seventhiende Boeck, Capittel 24. verhaelt, daer voelt hy door het hol geluyt de hollicheyt, en datter wormen onder zijn, die hy eet: maer dit is oock zijnen aerdt, dat hy soeckt de Miere-nesten in de boomen, stekende zijn langhe uytghereckte tonghe in de boom-holen, daer de Mieren by menichten aen lesen oft cleven, en trecktse soo nae hem, ghelijck Picus t'volck nae hem trock: en hy ghebruycktse tot zijnen cost, ghelijck de* Coninghen by hun ghemeente leven. Dese Fabel wijst aen, dat de Menschen met vriendtlijcke gespraecksaemheyt behoorden tot hun te trecken de vrientschap, oft hertlijcke toegheneyghtheyt der Menschen, besonder die tot heerschen vercoren, oft gheboren zijn, is seer nut dese Const der tonghen, oft welsprekentheyt: want ten waer goet noch loflijck, dat sulck veel vermoghende lidt den Mensch, oft den lichaem soude anders dienen, als tot nut, eere, en voordeel. Dese Fabel wijst noch aen, hoe quaet het is, datmen van zijn vleeschlijcke begeerte hem laet betooveren, veranderen, een lichtveerdigh leven soo heel aennemende, en aenwennende, datmen den gulden mantel van eere, wijsheyt, reden, en maticheyt soo verliest, datmer weynigh uyterlijck teecken meer af siet, en niet dan den Menschlijcken naem en behoudt, spijsende zijn onredelijck gemoet met Mieren en wormen der giericheyt, alle ondeughden, snoode ghedachten, en quade, onnutte, onreyne wercken. De schoone jonghe Canens,* die al singende sterft, en in mist verdwijnt en verandert, wijst aen, dat alle aerdtsche dinghen hoe schoon, lustich en bevallijck sy zijn, niet dan handtwijligh, ooghblick-tijdich, vluchtigh, en als roock oft mist verdwijnigh, en verganglijck zijn, ghelijck oock ons uer-onwisse, bloem-swacke, corte, dootlijcke schijn-leven, dat hem henen haestende loopt in den eyndt versmilten, en verliesen, om ter eeuwigher Eeuwen namaels te comen: hier niet latende als een ijdel gherucht: ghelijck Canens, die in den Tyber-vliet versmiltende, ter Zee-waert drijvende, alleen een mist-wolcke achter liet. Dus hebben wy op jeught, schoonheyt, soeten sang, oft ander natuer-gaven niet te betrouwen, hopen, noch te roemen: want nae t'gemeen spreeckwoort, Ieught, schoonheyt,